Moving On

Ang pagmomove-on daw ay paghihintay sa isang panahon na hindi mo alam kung kailan darating. Walang specific method. Walang definite date. Walang kasiguraduhan.

Kaya sa mga taong nagsasabing KAARTEHAN nalang yan kung abutin ka pa ng taon sa pagmomove-on, siguro ay mababaw lang yung LOVE na naibigay niyo para sa isa't-isa para masabing madali lang ang pagmomove-on. Sabi nga rin sa Psychology class namin before, with a span of 3 weeks ay dapat moved on kana. Abnormal kung lalampas kapa dun. Kumbaga, yun na yung pinakalimit.

Dapat ba talaga ganun kadai ang pagmomove-on ? Easier said than done. The bitterest point in Love is when the happy moments they spent with each other turns out into something they want to disremember. Oo. Part ng pagmomove-on ang KABITTER-AN ! Kaya wag kang epokrita para sabihing kailanman ay hindi ka nakaramdam ng pagka-Bitter nung naghiwalay kayo. Maliban nalang kung hindi niyo naman talaga minahal ang isaa't-isa. Trip-trip na relasyon lang kumbaga. Pero somewhat, kahit na ganun pa nga ang set-up niyo, mabibitter ka pa rin. Naapakan PRIDE mo diba ? Haha.

Moving on changes a person. Wag ka nang magtaka pa dun. Siyempre, natuto ka e kaya magbabago ka. Maybe not physically but the way you think, you will. Nasa sayo nalang kung for better or for worse ang pagbabago na yun.

"Feel the pain until it hurts no more." For years, ito lang yung pinaniwalaan ko. Umaasang mawawala din yung sakit pagnagtagal na. "MAKAKAMOVE-ON DIN AKO." Yan ang mga katagang paulit-ulit kong sinasambit. It's hard to be in denial with my true feelings. But it's also hurt to deny that he won against me for the nth time and my heart was the prize he got. Sadly, he walk bye and took my heart with him.

Gusto kong maniwala dun sa kasabihang "Everything happens for a reason." Pero nabibitter lang ako lalo pagnaririnig ko yan. Kasi sa haba na ng panahon, hanggang nagyon ay hindi ko pa rin mahanap yung rason para makuntento ang puso't isip ko kung bakit sa dinami-dami ng mga pusong mapaglalaruan gaya na lang nga taong di kaya makuntento at mapaglaro ng damdamin ng iba eh yung sa amin pa na kulang na lang eh kasal ang winasak ng tadhana. Yung pag-ibig na wagas na tinatawag, andun na eh. Pero bakit ??

"May plano ang Diyos para sa inyo na mas maganda kaya mas pinili niyang paghiwalayin kayo kasi hindi kayo yung para sa isa't-isa." Honestly, hindi ko itatangging nagalit ako sakanya. Oo, hindi ko to pinagpanata sakanya, kusa lang siyang dumating sa buhay ko at natutunang mahalin pero tama bang kung kelan baon na baon na ako dun sa pagmamahal na meron ako para sakanya ay tsaka niya ilalayo sakin ? Sana nung una palang. Gustuhin ko mang magtanim ng galit sakanya, pero hindi ko magawa. I've been a faithful servant of God and I know I just can't hate him. Sana lang talaga worth it lahat ng sakit. Sana nga may mas magandang plano pa siya samin. Sana.

SIRANG-SIRA kaming parehas ng maghiwalay. Nangarap kami ng sabay. Lahat ng plano ko kasama siya kahit pa nga magkalayo kami eh. Gusto ko kasing patunayan na Long Distance Relationships works. Nasa tatag ng relasyon na lang yan.

Ang bitawan ang isang bagay na kahit gustong-gusto ko ngunit ito naman ang dahilan kung bakit nakakalimutan ko na ang sarili ko ang isa sa pinakamabigat na desisyon na nagawa ko sa buhay ko. Coz I give my best and it hurts to know that it wasn't enough.

I take risk. I made a huge decision. To stay kahit pa nga ba alam kong wala ng patutunguhan. Mahal ko eh, Mahal din ako. Atleast kung matapos man, alam kong wala akong pagsisisihan na di ko sinubukang piliin yung bagay na magpapasaya sa akin kahit pa nga ba pansamantala lang. Alam naming mali pero tinuloy pa rin namin. Kasi umaasa kami na balang araw ay marerealize din namin na tama nga sila, hindi kami ang para sa isa't-isa.

But Conscience hunts me like a blade. Unti-unti nitong dinudurog ang natitira kong pagkatao. "Kahit sure win pa yan, wag kang susugal sa taong may sabit na." Kaya bumitaw ako. Kulang ang ilang libong salita para idescribe kung gaano katindi ang sakit. Dumating pa sa point na nakwestiyon ang pagmamahal ko. Bumitaw ako kahit pa nga alam kong nananatili pa rin siyang nakakapit.

"Ang hirap ipaglaban yung pagmamahal mo kapag ikaw na lang yung lumalaban."- His Instagram post after our last conversation.

He doubted me, I know. Sino nga naman ang hindi magdodoubt kung alam niyang sa simula pa lang ay wala naman talagang mutual LOVE na involve sa relasyon. Aminado naman ako na nadevelop nalang yung feelings ko para sakanya. Sabi nga ng isang kaibigan ko, "Iba ang Minahal sa natutunan lang mahalin." I know may pagkukulang ako. Marami. Kumpara sa mga nagawa at naisakripisyo niya while we're in a relationship, walang sinabi yung nakaya ko lang ibigay. Takot ako eh. Takot ako, una kasi masyado pa kaming bata ng maging magkarelasyon. Pangalawa, hindi alam ng magulang ko. At pangatlo, failed yung unang relasyon ko. Wala akong masabi sa mga ipinakita at ipinaramdam niya sakin. He's a great man sa paningin ko. Kung TRUE LOVE, UNCONDITIONAL LOVE, at GREAT LOVE ang pag-uusapan, masasabi kong naranasan ko lahat yan sa kanya. Samantalang ako? Pinagkatiwalaan, minahal at binigyan ko lang naman siya ng oras. Yung panahon na milya-milya ang layo namin sa isa't-isa, effort ang paggising ng madaling oras makausap lang siya at makantahan. Ganun talaga. Nasa iisang mundo kami pero magkaiba ang oras. Siguro nga kulang na kulang lahat ng naibigay ko. Pero alam kong nakuntento naman siya sa ganun. Kasi kahit na minsan ay hindi ako nakarinig sakanya ng reklamo o panunumbat. Natatandaan ko pa nga ng sinabi niyang "Nakaya ko nga ng pitong taon na di ka makita at makasama,ngayon pa ba ako magrereklamo na akin kana?"

He became my everything. Umikot ang buhay ko sa kanya ng mahabang panahon. Lahat ng desisyon, mga nangyayari at mangyayari palang, lahat nakikita kong kasama siya. He's my confidant, my crying shoulder, my pillow and my Best Boyfriend.

Hindi ko alam kung may makakatumbas pa ba sa relasyon na meron kami noon. May darating at darating na taong magmamahal sa akin ng higit pa sa naibigay niya. May darating at darating na taong mas higit pa ang mga katangian ng sa kanya. Pero ang sakit lang isipin na kahit sino pa ang dumating, if the situation is not that complicated, I'll still choose him. Mas hihilingin ko pang wag na lang silang dumating, maging akin lang ulit siya. Alam kong desperada na pero anong magagawa ko? Mahal ko ng sobra yung tao eh.

Ito ang mga dahilan kung bakit napakahirap ng MOVING On na yan. Iniisip ko nga, ano ba ang mga measures para masabing nakamove-on kana ng tuluyan? Kapag ba wala kanang nararamdaman para sa taong yun? Pagkaya mo na siyang makitang masaya at hawak na ng iba? O kung kuntento kana sa buhay mo kahit na hindi na siya parte nun ? Kasi kung yun nga .. ilang taon pa? Mahigit dalawang taon na pero hindi pa rin ako makamove-on. Siguro nga nasa akin din yung problema. Kasi itinali ko  ata kasama niya yung puso ko ng bitawan ko siya.

Separation doesn't mean that we stop loving the person who broke us. We're on that damn reality where good relationship is irrational. Gaano man kaganda yun, matatapos rin. May hangganan pa rin.

Ang bitterness ko ang nagpapatunay na sobra akong nagmahal. Na ang pait na nararamdaman ko ay isang pruweba na binigay ko ang lahat.

Kung hanggang ilang taon pa ako magiging ganito kamiserable, hindi ko alam. Umaasa nalang talaga ako na someday, mahahanap ko rin yung para sa akin. Mahahanap ko rin yung rason kung bakit hindi kami hanggang sa huli. Umaasa pa rin akong may FOREVER. Umaasa pa rin na darating ang panahon na masasabi ko ring "Finally ! Nakamove-on na rin ako!!"