The Minimalist Diary

 Playing: You're Losing Me by Taylor Swift Found myself crying in the middle of the night.. again. For days or month, I've been saying I am okay. Pero darating pala talaga yung tinatawag na relapse . Everyday ko parin chinecheck kung nagmessage ka pero wala. I guess sa everyday nayun umaasa parin ako sa explanation..kung bakit, paano o sino. Pero mas okay narin siguro yun para di na ako masaktan pa lalo. Baka dumating nnaman ako sa puntong sisisihin ko sarili ko kahit hindi naman ako yung nagcheat.Ayoko nadin kwestiyunin pa yung worth ko as a woman dahil alam kong naging matino akong babae .. at hanggang ngayon alam kong sakanya ko lang ibinigay ang lahat dahil mahal ko siya. Entering my 2nd month of healing .. Relapses are real. Nanghihinayang parin pero nagpapasalamat narin kasi nailayo ako sa manloloko. Pero mahal ko nadin kasi pamilya niya. Heto nnaman ako sa awkward stage nayun. Kagaya ng pagmamahal sakin ng pamilya ni Sungit, ni Sam, ngayon hirap nnaman ako magsabi sakani

 April 12, 2023 It all officially ended. The relationship I fought so hard to stay for the last 5 years and 6 months. But it ended so smoothly in my end. It was freeing. Finally, I am a single lady again. Still hopeful for the right kind of love. Nevertheless, I felt like I've been prepared for this to happen. Parang "Sa wakas!' nalang ang inaabangan ko. Malaya na ulit ako. April 8, 2023. I prayed to God to help me decide whether this person still deserves to be in my life and if it is still the same person I want to be with in the long run. Ang bilis ng sagot ng Ama! 😇 Hindi lang niya sinagot ang panalagin ko, pinanatag niya rin ang puso ko. Alam ko sa sarili ko, wala na yung dating sugat na dala pa ni Sungit. Wala na yung trauma na baka wala na magmamahal pang muli sakin ng totoo. Alam ko sa sarili ko na yung susunod na darating, siya na talaga. ❤️ Patuloy akong magpapanata para pagdumating siya, iiyak nalang ako sa tuwa dahil hindi ako sumuko at nagtiwala ako sa Ama. I

 Ayoko na. Ayoko na mag overthink. Ayoko na umiyak gabi-gabi. Ayoko na makitang naaawa sa sarili dahil sa pagsesettle for less. Ayoko na muling mapunta sa sitwasyon na hindi alam ang sagot sa tanong na "kamusta kayo?" Ayoko na. Nagsawa na ako. Ayoko na sa relasyong kahit bare minimum hindi maibigay. Ayoko na magpanggap na okay ang lahat kahit ang totoo ay pinapabayaan na ako. Ayoko na. Tama na ang pagpapakatanga. Ayoko na muling hilingin ka pa sa Ama dahil ang totoong pagmamahal hindi nakakalimot, hindi tumatalikod, tapat at mapag aruga. Mahinahon, hindi masakit sa ulo. Pagod na ako. Pagod na akong magtiis at maghintay na balang araw aayon din saatin ang panahon. Pasensya na kung napagod ako. Pero mas alam ko na kasi ang worth ko ngayon. I deserve someone who is consistent kahit nakuha niya na ako. I deserve someone who will give me assurance everytime na mg ooverthink ako hindi yung sasabihin lang sakin na "bahala kana. Hindi ako maghahabol." I deserve someone who

 I never told anyone about this ... But I wasn't regularized at my first job because I choose to go to my boyfriend's recognition rights without the approval of my supervisor and manager. Now that I was thinking about it,ang boba ko pala! To be so inlove and sacrifice my career for someone na hindi naman ako pinapahalagahan. Not that I am expecting, but now that it has been 7 months since we last talked, andami kong narealize. Masyado kong ginawang mundo ang dapat ay tao lang. Nung una hindi ko naman talaga mahal e. Siya lang yung nagpursue kaya pinanindigan ko nadin. Pero ibang level pala ako magmahal. Handang ibigay lahat kahit kinabukasan ko na. Masaya na ako ngayon. In just 7 months nahanap ko yung taong gusto kong maging ako. Sabi nga ng kapatid ko, "You are doing so well right now." Yes, may sense of fulfillment na ako ngayon. Mas nagglow and naggrow as a person. Mas kaya ko na eexpress yung sarili ko. Hindi na ako takot maging ako kasi may mga totoong nagmamaha

 That hit me. I never heal. I know I am still hurting. I know the trauma is still there. I know I'm still afraid. I know I am scared na baka nga totoo.  I just buried it at the back of my mind. Takot ako na baka wala ng magmamahal sakin gaya ng pagmamahal na binigay niya. Takot ako na baka eto nalang talaga ako, looking for the kind of love na hindi ako magsesettle for less, na secured ako at may assurance. Kasi ang hirap magbigay ng buong pagtitiwala. Ang hirap magbigay ng buong pagmamahal. Ang hirap ng laging nag ooverthink. Alam ko pinaparusahan ko sarili ko. Alam ko di ko pa napapatawad sarili ko. Wala akong regret sa desisyon ko pero alam ko di ko magawang maging masaya kasi wala namang nagbibigay ng assurance sakin na deserve ko mahalin ng buo. Ang dami kong insecurities. Ang dami dami kong tanong sa utak ko na di ko mailabas. Ni magtanong nanginginig pa ako. Kasi paano kung ako lang yung handa? Paano kung makaoffend ako or makaturn off? I had to file a leave today. Kasi inaa

 For the past 2 days, hindi ko nanaman makontrol ang emosyon ko. Hindi na naman ako okay. Masyado nanaman akong nag iisip, natatakot. Hindi ko alam bakit dumarating ako sa point na tumutulo nalang yung mga luha ko na parang gripo ng wala namang dahilan. Andami ko nanaman kasing time mag isip. Hindi nnaman ako busy sa work. Hays. Akala ko masaya na ulit ako. Malaya, may pera, mas naaalagaan ko na ang sarili ko pero okay ako on the outside, kabaliktaran naman pag usapang mentalidad na. Hindi ko parin magawang magpatawad. Hindi ko parin magawang magmove on. Winasak nila ang pagkatao ko, ang kumpiyansa sa sarili na ilang taon kong binuo. Walang pumupuwang para manatili akong positibo. Mag isa kong dinadala ang lahat dahil ayokong maging pabigat sa kaninuman. Hindi ko alam kung sumpa ba to o totoong may sakit na ako. Habang sinusulat ko to, umiiyak nnaman ako. Ang bigat bigat nnaman ng dibdib ko. Pagod na ako pero alam ko matatapos lang to kapag nakatulog na ako ng diretso. Normal pa ba ako